O MNIE
Piotr Borkowski (ur. 1963 w Warszawie) - dyrygent, absolwent Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie (obecnie Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina) w klasie dyrygentury prof. Bogusława Madeya. W roku 1989, po wykonaniu koncertu dyplomowego z Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Narodowej, otrzymał dyplom z wyróżnieniem. W tym samym roku został asystentem w Katedrze Dyrygentury w AMiFC, gdzie pracował do września 2000 roku. W 1998 r. uzyskał stopień naukowy doktora w zakresie dyrygentury w Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie. Swoją edukację muzyczną doskonalił na kursie dyrygenckim w Wiedniu w 1993 r. pod kierunkiem Hansa Grafa, jako stypendysta Wiener Meisterkurse fűr Musik oraz w 1995 r. w Accademia Musicale Chigiana w Sienie u Myung-Whung Chung’a i Iliji Musina, gdzie otrzymał Diploma di Merito. W roku 2015 uzyskał stopień doktora habilitowanego sztuki muzycznej w zakresie dyrygentury w Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie.
W 1992 r. brał udział w Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim w Besançon (Francja). W lutym 1995r. uczestniczył w konkursie na stanowisko dyrygenta-asystenta Boston Symphony Orchestra, gdzie zakwalifikował się do ścisłego finału i dyrygował Boston Symphony Orchestra. W sierpniu 1995 r. otrzymał Diploma di Merito na Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim im. Antonio Pedrotti w Trento (Włochy).
Współpracował z najbardziej uznanymi orkiestrami w kraju i za granica, m. in. Orkiestrą Filharmonii Narodowej w Warszawie, Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach, Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Warszawie, orkiestrami filharmonicznymi w Białymstoku, Bydgoszczy, Gorzowie Wielkopolskim, Jeleniej Górze, Kaliszu, Kielcach, Koszalinie, Łodzi, Olsztynie, Poznaniu, Opolu, Rzeszowie, Szczecinie, Wałbrzychu, Zielonej Górze, a także Boston Symphony Orchestra, Berliner Symphoniker, Kammersolisten der Deutschen Oper Berlin, Orchestra Sinfonica di Roma, Orchestra Sinfonica Siciliana, Koszyce „Janacek” Philharmonic, United Chamber Orchestra, Sofia Symphony Orchestra, Trento Sinfonietta, Dnepropetrovsk State Philharmonic, Krasnoyarsk Chamber Orchestra, Kazakh State Philharmonic w Ałma Acie, Orquesta do Theatro São Pedro (São Paulo), Orquesta Sinfónica de la Universidad de Guanajuato, Symphony Orchestra of India oraz z KBS Orchestra, Korean Symphony, Bucheon Philharmonic, Seoul National Symphony Orchestra, New Seoul Philharmonic, Suwon Philharmonic, Taegu City Symphony Orchestra, Taegu Philharmonic Orchestra, Jeonju City Symphony Orchestra, Pohang Philharmonic Orchestra, Gyungbuk Symphony Orchestra, Chungbuk Philharmonic Orchestra, Chungcheong Philharmonic Orchestra, Mokpo City Symphony Orchestra, Gyeonggi Philharmonic Orchestra, Pusan Sinfonietta, Cholla Buk Province State Opera Company, Ensemble OPUS, SIMF Orchestra, Korean Chamber Orchestra, Pyeongtaek Harmony Chamber Orchestra i innymi. Występował w USA, Francji, Włoszech, Szwecji, Niemczech, Rosji, Brazylii, Słowacji, Chinach, Korei Południowej, Kazachstanie, Meksyku, Indiach, na Ukrainie i na Tajwanie.
Brał udział w licznych festiwalach, m.in. Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień” (debiut dyrygencki w 1986 r.), ISCM World Music Days w Warszawie (1992), Laboratorium Muzyki Współczesnej, Kyungbuk Contemporary Music Festival in Taegu, Korean Orchestras Festival w Seulu, Kwangju International Contemporary Music Festival, International Chamber Music Festival i PAN International Contemporary Music Festiwal w Seulu, Tongyoung International Festival „Isang Yun”, Busan Maru International Music Festival, Oldenburg Promenade Festival i Markgräfler Musikherbst w Niemczech. Ma na swoim koncie wiele prawykonań utworów kompozytorów polskich i koreańskich, w tym polskie prawykonanie oratorium F. Nowowiejskiego „Powrót syna marnotrawnego”.
Jako dyrygent operowy ma za sobą liczne przedstawienia oper W.A. Mozarta („Don Giovanni”, „Czarodziejski flet”, „Cosi fan tutte”, „Wesele Figara”), P. Mascagniego („Rycerskość wieśniacza”), G. Donizettiego („Łucja z Lammermooru”), St. Moniuszki („Widma”) a także azjatyckie prawykonania oper: Z. Rudzińskiego „Manekiny”, Sukhi Kang’a „Ein fest fűr Boris” i S. Rachmaninowa „Aleko”.
Na swoim koncie ma liczne nagrania radiowe, telewizyjne oraz płytowe dla takich firm jak: NAXOS, DUX, Polonia Records, Acte Préalable, Musica Sacra Edition, Global Sound Media, Centaur Records, wielokrotnie nominowane do Nagrody Akademii Fonograficznej „Fryderyk”, w tym dwukrotnie – w latach 2006 i 2008 – nagrodzone statuetką w kategoriach „Album Roku – Muzyka Współczesna” i „Najwybitniejsze Nagrania Muzyki Polskiej”. Płyta nagrana z laureatką I-szej nagrody Konkursu im. H. Wieniawskiego – Soyoung Yoon wraz z orkiestrą Filharmonii Gorzowskiej i wydana przez firmę DUX została nominowana do prestiżowej nagrody International Classical Music Award 2013.
W latach 1991-1994 był dyrektorem naczelnym i artystycznym, a potem, od 1994 do 1997, dyrektorem artystycznym Państwowej Filharmonii im. F. Nowowiejskiego w Olsztynie. W 1994 roku został zaproszony, jako gościnny profesor dyrygentury do Keimuyng University w Taegu (Korea Południowa). W latach 1996- 2001 był profesorem dyrygentury w Taegu Hyosung Catholic University (Korea Południowa), a od 2001 do 2006 oraz od 2007 do 2011 roku wykładał na University of Suwon (Korea Południowa), gdzie prowadził klasę dyrygentury, był dyrygentem orkiestr akademickich, a także dwukrotnie pełnił funkcję dziekana wydziału instrumentów orkiestrowych. Także w Korei Południowej w latach 2006-2007 piastował stanowisko dyrygenta Suwon Philharmonic Orchestra, a od 2008 do 2011 roku dyrektora artystycznego Kyeonggi Festival Orchestra, której był założycielem. W 2010 roku został dyrektorem artystycznym i dyrygentem nowopowstałej Filharmonii Gorzowskiej, gdzie z założonym przez siebie zespołem orkiestrowym współpracował do listopada 2012 roku odnosząc wiele spektakularnych sukcesów artystycznych. Gorzowskim melomanom zaprezentował światowej sławy artystów m. innymi takich jak: Maxim Vengerov, Ivan Monighetti, Soyoung Yoon, Ilya Rashkovskiy, Agata Szymczewska, Fabio Bidini, Guido Heinke, Katarina Andreasson, Elena Nogaeva, Adam Makowicz, Krzesimir Dębski, Lilianna Stawarz, Greg Banaszak i Małgorzata Walewska.
W okresie od czerwca 2013 do maja 2015 roku prowadził działalność menadżerską, artystyczną i edukacyjną w założonej przez siebie firmie „United Arts Promotion & Development”. W ramach tej działalności zorganizował tournée koncertowe założonej przez siebie berlińskiej orkiestry United Chamber Orchestra podczas festiwalu Markgräfler Musikherbst w Niemczech, organizował i prowadził instrumentalne i dyrygenckie kursy mistrzowskie w Korei Południowej, wydał książkę „Marian Borkowski – Jubileusz 80-lecia urodzin”, współpracował z firmą DUX przy realizacji i wydaniu płyty CD „Piotr Borkowski conducts Marian Borkowski” (DUX 1149), a także organizował i realizował swoją dyrygencką działalność koncertową w Polsce, Rosji, Kazachstanie, Brazylii, Włoszech, Meksyku, Indiach i Korei Południowej.
gfhm
W okresie od kwietnia 2015 do grudnia 2016 roku był dyrygentem-rezydentem Symphony Orchestra of India w Mumbaju, gdzie zetknął się z takimi sławami muzycznymi jak Zubin Mehta, Pinkas Zukerman, Amanda Forsyth, Jessica Pratt, Denis Matsuev, Khatia Buniatishvili, Marat Bisengaliev, Sumi Hwang, Greta Bradman i innymi. Przy wydatnej pomocy i życzliwości konsula polskiego w Mumbaju – Leszka Brendy i wsparciu finansowemu Ministerstwa Spraw Zagranicznych RP, zaprezentował indyjskiej publiczności muzykę kompozytorów polskich – Henryka Czyża, Pawła Łukaszewskiego, a także oba koncerty fortepianowe Fryderyka Chopina z udziałem pianisty Marka Szlezera podczas Dni Kultury Polskiej w NCPA (National Centre for the Performing Arts) w Mumbaju.
Od 2012 roku do chwili obecnej jest dyrektorem muzycznym United Chamber Orchestra, a także pierwszym gościnnym dyrygentem Kammersolisten der Deutschen Oper Berlin, z którą występował w legendarnej sali Filharmonii Berlińskiej, w Katedrze Gorzowskiej na otwarcie nowej instytucji kultury w tym mieście – CEA-Filharmonii Gorzowskiej oraz na Busan Maru International Music Festival w Korei Południowej. Od listopada 2014 roku ściśle współpracuje z orkiestrą Ensemble OPUS w Korei Południowej, a od stycznia 2017 roku jest gościnnym dyrygentem w Operze Wrocławskiej, gdzie prowadzi przedstawienia opery „Cosi fan tutte” W.A. Mozarta, misterium „Widma” St. Moniuszki i musicalu „Skrzypek na dachu” J. Bocka.
Od 2018 roku jest pedagogiem w Akademii Sztuki w Szczecinie gdzie od 2020 roku stworzył kurs studiow podyplomowych z dyrygentury dla studentów zagranicznych.
We wrześniu 2020 roku władze hrabstwa Yanggu w Korei Południowej mianowały go doradcą do spraw współpracy z Polską. Owocem jego starań była wizyta delegacji koreańskiej w Gorzowie Wielkopolskim, podczas której podpisana została deklaracja o partnerstwie miast.
W 1996 roku został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi. Od 2011 roku jest członkiem Międzynarodowego Stowarzyszenia im. L. van Beethovena w Berlinie, oraz od 2020 roku doradcą artystycznym Stowarzyszenia Artystycznego vanB Korea w Korei Południowej.
 |  |
|---|---|
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
 |  |
 |
RECENZJE
Wycinki prasowe i opinie o Piotrze Borkowskim
Głos Pomorza
3-4 czerwca, 1989
"... Wykonanie VIII symfonii F-dur Beethovena pozwala widzieć w nim kandydata do wielkiej dyrygenckiej kariery. Umiar i celowość gestu, świetna technika manualna, samodyscyplina, muzykalność i wrażliwość, wnikliwa znajomość dzieła i jego stylu – to cechy rzadko spotykane u młodego artysty stojącego dopiero u progu samodzielnej pracy. Rzadko słyszy się też tak świetną interpretację tego dzieła Beethovena. "
Gazeta Olsztyńska
13 lutego, 1991
"… Piątkowy wieczór należał do udanych, był to jednak przede wszystkim koncert dyrygenta. Młody artysta Piotr Borkowski już po raz drugi miał okazje zaprezentować w Olsztynie swój kunszt dyrygencki. Świetna technika, czytelny gest i pełne życia, ale zarazem solidnie zaprogramowane interpretacje pozwalają sądzić, iż nie raz jeszcze usłyszymy prowadzone przezeń wykonania – miejmy nadzieję, ze również w Olsztynie.”
Gazeta Pomorska
11 listopada, 1992
"… Tego samego wieczoru pierwszy młody dyrygent, spośród poznanych w tym sezonie, otrzymał od bydgoskiej publiczności skandowane oklaski. Sukcesy w fachu dyrygenckim na ogol przychodzą wraz z dojrzałością muzyczną i osobowościową. Piotr Borkowski ma lat dwadzieścia dziewięć i jest obecnie artystycznym i naczelnym dyrektorem Filharmonii Olsztyńskiej. W piątkowym koncercie z Orkiestra Filharmonii Pomorskiej przedstawił się niezwykle korzystnie zarówno wizualnie, dzięki elegancji sylwetki i bezpretensjonalnej plastyczności gestu, jak i muzycznie, czysto, pewnie i barwnie wiodąc kolejne utwory. A były to: Uwertura do opery „Don Juan” KV 527 W.A. Mozarta, Wariacje „Rococo” na wiolonczele z orkiestra op. 33 P. Czajkowskiego i Symfonia d-moll C. Francka. Program tyleż wdzięczny co i łatwy do zbanalizowania. O utworach Mozarta mówi się, ze mogą uchodzić za sprawdzian artystycznych możliwości orkiestry i dyrygenta. Uwertura „Don Juan” wypadła bez zarzutu. /…/
I wreszcie jedyna symfonia współczesnego Piotrowi Czajkowskiemu – Cezara Francka dopełniła muzycznej przyjemności. Ma Piotr Borkowski tę zaletę, ze pod jego ręką Czajkowski brzmi jak Czajkowski a Franck jak Franck. Potrafi dotrzeć do stylistycznych różnic harmonii i wyrazu, przy czym z orkiestry wyzwala tyleż swobody co i dyscypliny wykonania. Pełen temperamentu, któremu jednak nie daje się ponieść. A wdzięczna orkiestra brzmiała czysto, strojnie, nawet w fortissimach utrzymując struktury współbrzmień. Dała nam koncert barwny i soczysty, przejrzysty w formach, a przy tym jakiś swoiście lekki, wyzwolony.”
Głos Szczeciński
16 grudnia, 1993
“… Piotr Borkowski – młody dyrygent pełniący funkcję szefa Filharmonii Olsztyńskiej – poprowadził koncert spokojnie wykazując przy tym sporą muzykalność w uzyskiwaniu właściwego kształtu wyrazowego prezentowanych utworów. /…/ Trafny dobór temp i dynamiki, interesujący sposób frazowania, dobrze wyważone proporcje grup instrumentalnych stwarzały obraz dzieła dający niemało zadowolenia.”
Gazeta Wyborcza
16 maja, 1995
“... Światowy sukces Piotra Borkowskiego. Piotr Borkowski, dyrektor artystyczny Filharmonii Olsztyńskiej, znalazł się w gronie pięciu finalistów konkursu na stanowisko dyrygenta-asystenta Boston Symphony Orchestra, jednej z najsłynniejszych orkiestr symfonicznych świata. Obok młodego dyrygenta polskiego do pierwszej piątki weszli trzej Amerykanie i jeden Włoch. Konkurs w Bostonie odbył się w końcu lutego. Stanęło do niego 30 kandydatów wybranych we wstępnej selekcji spośród kilkuset zgłoszeń z całego świata. W jury zasiedli m. in. Seiji Ozawa, Leon Fleisher i Gustav Meier. /…/ Piotr Borkowski jest jednym z najbardziej utalentowanych dyrygentów polskich młodego pokolenia. Urodził się w roku 1963 w Warszawie. W roku 1989 z wyróżnieniem ukończył Akademię Muzyczną im. Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie dyrygentury prof. Bogusława Madeya. Jego koncert dyplomowy z Orkiestrą Filharmonii Narodowej w Warszawie publiczność przyjęła owacją na stojąco. Od ukończenia studiów jest asystentem w klasie dyrygentury Akadami Muzycznej w Warszawie. Filharmonią Olsztyńską kieruje od roku 1991. Od dwóch lat jest również stale zapraszanym wykładowcą College’u Muzycznego Uniwersytetu w Daegu w Korei Południowej.”
Głos Pomorza
25-26 listopada, 1989
"… Piotr Borkowski; ten młody dyrygent, tegoroczny dyplomant Akademii Muzycznej w Warszawie, wystąpił już u nas z wielkim sukcesem w maju bieżącego roku. Drugi występ potwierdził świetne przygotowanie bardzo utalentowanego muzyka, jego muzykalność, kulturę, dyrygenckie predyspozycje. Uwidoczniło się to przede wszystkim w utworach Mozarta. Uwertura do „Don Giovanniego” miała doskonały puls, klarowny rysunek, ładne brzmienie, wyważone elementy „dramma” i „gioccoso”. Równie dobry był akompaniament w koncercie skrzypcowym D-dur (KV 218), lekki, przejrzysty, nie za głośny – dyrygent z zespołem czujnie partnerowali solistce, tworząc spójną interpretację.”
Gazeta Olsztyńska
12 maja, 1992
"... Symfonia d-moll Cezara Francka zelektryzowała salę. Soczyste, „organowe” jej brzmienia, pełne dynamicznych odmian i niuansów, popłynęły wartką, giętką falą. Znać było, iż orkiestra i dyrygent – Piotr Borkowski – który odważył się nawet dyrygować tą symfonią z pamięci – nie tylko dobrze mają wyćwiczoną tę muzykę, nie tylko dobrze wiedzą jak ona winna brzmieć, lecz też wiedzą, jak powinna wybrzmiewać w finałowych akordach. To było tak, jak gdyby cała elektryczność tego majowego, deszczowego wieczoru znalazła sobie wreszcie ujście – na estradzie. Gdy taki moment się zdarza w sali koncertowej – jest to zawsze niezwykłe uczucie. W tej sali – mnie osobiście – zdarzyło się to po raz pierwszy od niepamiętnych czasów. Ten koncert to sukces Piotra Borkowskiego. Nie wiem, jakim cudem tego dokonał. I nie chcę – tym razem przynajmniej – tego dociekać. Ufam jego talentowi.”
Ruch Muzyczny
27 czerwca, 1993
“… Kulminacją było niewątpliwie, przedstawione przez Orkiestrę Symfoniczną Filharmonii Olsztyńskiej, Chór WSP z Olsztyna oraz solistów: Marię Olkisz (mezzosopran), Błażeja Greka (tenor) i Ryszarda Smędę (bas) pod dyrekcją Piotra Borkowskiego, oratorium Powrót syna marnotrawnego dotychczas w Polsce nie słyszane. Skomponowane w 1901 roku dzieło zabrzmiało znakomicie dzięki wybornej akustyce świętolipskiej bazyliki mniejszej, uwydatniającej wszystkie walory dynamicznego, o dobrze wyważonej dramaturgii wykonania; była to prawdziwie udana kreacja artystyczna."
Gazeta Olsztyńska
24 grudnia, 1993
"… Z koncertu symfonicznego, jaki się odbył w Olsztyńskiej Filharmonii w ubiegły piątek 17 grudnia, wyszedłem nie tylko pod wrażeniem występu pianistki /.../. Co najmniej równie silne wrażenie wywarł na mnie tego wieczoru szef olsztyńskiej orkiestry – Piotr Borkowski. /…/
Wydaje mi się /…/, iż wciąż nie doceniamy obecności w Olsztynie Piotra Borkowskiego, jednego z najbardziej uzdolnionych młodych dyrygentów polskich. /.../ Nie raz mogłem podziwiać – i pisałem o tym – jego wrażliwość na barwy dźwiękowe, czy jego nerw rytmiczny, sprawiający, iż Beethovenowska symfonia wydaje się poczęta z ducha tańca. Nie to wszakże, co od dawna wiedziałem, sprawiło, iż ostatni koncert pod jego batutą tak bardzo mnie wzruszył. Bo to, co wiedziałem, to były zaledwie elementy jego muzykalności, dające się od czasu do czasu wychwycić podczas co bardziej udanych koncertów. Natomiast ostatniego wieczoru – czy to dzięki szczególnej mobilizacji całego zespołu, sprowokowanej występem znakomitej solistki, czy to wskutek jakichś jeszcze innych, nieuchwytnych czynników – te pojedyncze cechy złożyły mi się, może po raz pierwszy, na obraz całości: ujrzałem muzyka już w pełni dojrzałego, świadomego swojej własnej, konsekwentnej i mocno ugruntowanej drogi artystycznej.”
Gazeta Wyborcza
23 maja, 1995
”… A jednak energia i żywiołowa witalność dyrygenta sprawiły, że /…/ słuchałem jego koncertu z rosnącym z minuty na minutę zaciekawieniem, które po przerwie, w trakcie I Symfonii Beethovena, przeobraziło się w zachwyt. /…/ Po zderzeniu tych dwóch skrajnie różnych światów w części pierwszej wieczoru, jego zwieńczeniem okazała się wspomniana wcześniej I Symfonia C-dur op. 21 Beethovena. /…/ Piotr Borkowski prowadził ja w żywym, pełnym energii tempie, co nadało jej rysy niby szkicu, jednego rzutu, ukazującego przejrzysty rysunek całości o nadzwyczaj pięknej architekturze, pełnego jednak zarazem zachwycająco przekornych, zmiennych i kapryśnych akcentów dynamicznych i barwnych detali. /…/ Po piątkowym koncercie jestem przekonany, że nie symfonie Haydna były Prokofiewowi wzorem, lecz Pierwsza Beethovena. To co usłyszałem pod batutą Piotra Borkowskiego, to była wielka i porywająca interpretacja.”
eGorzowska.pl
September 24, 2012
“... Na piątkowy (21 września 2012) wieczór w Filharmonii Gorzowskiej czekali wszyscy melomani. Bo dwa dni wcześniej można było przeczytać na stronie, że IV Symfonię i Koncert Skrzypcowy Ludwiga van Beethovena poprowadzi Piotr Borkowski! /…/ Nie wiem jakich słów użyć, żeby nie zostać posądzonym o egzaltację, więc może tylko tak: To było znakomite wykonanie IV Symfonii. Słuchałem dźwięków, harmonii, brzmienia poszczególnych sekcji orkiestry, współbrzmienia - wszystkich kolejnych dialogów instrumentów, treści, które niosą i które łatwo zrozumiałem, czułem całym sobą. Czwarta „Pod Borkowskim” została we mnie swoją kolorystyką, humorem i tym, co nieokreślone i nie do opisania, a jednak przyprawia mnie o gęsią skórkę."
Nowiny Jeleniogorskie
7 lutego, 1990
"… Tym razem słuchacze reagowali niezwykle spontanicznie i z dużym wyczuciem. Stało się to niewątpliwie za sprawą bardzo młodego dyrygenta z Warszawy, Piotra Borkowskiego, którego publiczność zaakceptowała niemal w całości bez zastrzeżeń. Bo i też mógł Borkowski zademonstrować w tym koncercie pełnię swojego talentu. Świetna pamięć (dwie pozycje dyrygowane bez partytury), doskonały warsztat i zdolności manualne sprawiły, że to, co przekazywał orkiestrze było czytelne i wielce sugestywne.”
Gazeta Olsztyńska
1 lipca, 1992
"… /…/ niech mi wolno dołączyć swoje serdeczne oklaski za to, co Piotr Borkowski wydobył z drugiej i trzeciej części Piątej Symfonii Beethovena. Wbrew dramatycznej i pełnej patosu legendzie związanej z tą symfonią, podkreślił on element taneczny tej muzyki. Jeżeli dodać do tego jego znaną już nam wrażliwość na odcienie dynamiki i barwy, jego pieczołowite staranie o wydobycie tu wręcz romantycznych niuansów brzmieniowych – jak w jakimś poemacie symfonicznym, a nie w beethovenowskiej symfonii – rezultat okazał się zdumiewająco świeży i pełen szczególnego czaru. Takiego odczytania Piątej Symfonii nigdy bym się nie spodziewał. Brawo!”
Przeglad Powszechny
Pazdziernik 1993
"… Ostatniego wieczoru miało miejsce polskie prawykonanie oratorium Nowowiejskiego Powrót syna marnotrawnego. Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Olsztyńskiej oraz połączonymi chórami – Reprezentacyjnym Wyższej Szkoły Pedagogicznej i Diecezjalnym – dyrygował P. Borkowski (soliści: M. Olkisz – sopran, B. Grek – tenor, R. Smęda – bas). Za dzieło to 25-letni kompozytor otrzymał nagrodę Meyerbeera. Na szczególne uznanie zasługuje Piotr Borkowski (przed czterema laty ukończył warszawską Akademię Muzyczną), który świetnie poradził sobie z ogromnym aparatem wykonawczym. Przedstawił wszystkie plany bogatej faktury oratorium, zachowując odpowiednie proporcje wyrazowe i brzmieniowe dzieła. Wyraziście została nakreślona muzyczna fabuła przypowieści ewangelicznej. Mistrzostwo wszystkich wykonań wspierało piękno samej bazyliki, zaliczanej do najwspanialszych zabytków późnego baroku w Polsce.”
Gazeta Warmii i Mazur
19 września, 1994
“… Dyrygent Piotr Borkowski poczuł się w swoim żywiole: pod jego batutą utwór „zaiskrzył”, rozkwitł. Obecny na sali Daniel Girard, dyrektor La Chartreuse – Centre National des Ecritures du Spectacle koło Awinionu, dzięki mecenatowi którego „Ptak Ugui” mógł się narodzić, powiedział z entuzjazmem, że było to wykonanie lepsze od ubiegłorocznej premiery na awiniońskim festiwalu teatralnym. Tego samego zdania byli – również obecni na koncercie – kompozytor i autor tekstu. I nawet jeśli założyć element kurtuazji w opiniach wyrażonych przez gości, to myślę że każdy, kto był na sali, a następnie uczestniczył w ogromnej owacji na stojąco, /…/ zadawał sobie sprawę, iż staje się świadkiem wydarzenia artystycznego wielkiej miary.”
Dziennik Pojezierza
21 stycznia, 1997
“… Piątkowy koncert symfoniczny był sukcesem solistów i zespołów, nad całością jednak czuwał Piotr Borkowski i on też zbierał największą cześć braw. Jego dyrygencka technika i sztuka interpretacji z każdym rokiem zyskuje na znaczeniu. Gest Piotra Borkowskiego wydaje się obecnie bliższy temu, co prezentuje Seiji Ozawa choć znaleźć w nim można także bardziej osobiste rysy. Śledząc pracę dyrygenta podczas piątkowego koncertu można było naocznie doświadczyć owego sprzężenia gestu z dźwiękiem, tak charakterystycznego dla największych mistrzów batuty.”
Gazeta Olsztyńska
20 marca, 2006
“... Filharmonia olsztyńska – od niedawna nosząca nazwę Warmińsko-Mazurskiej – liczy sobie lat sześćdziesiąt. /…/
Koncert, który nastąpił po części oficjalnej, był najważniejszą odsłoną jubileuszowej gali. /…/
Orkiestrę prowadził, jak za dawnych lat, Mieczysław Nowakowski. Po nim batutę przejął Piotr Borkowski. I to z nim olsztyńscy filharmonicy zagrali w wielkim stylu. Uwerturę-fantazje Romeo i Julia Czajkowskiego. Nie było w tym wykonaniu ani jednej nuty zimnej.”
Badische Zeitung
7 pazdziernika, 2013
“... Sposób, w jaki orkiestra przeprowadziła przepiękny hymn /…/ był genialny. Prawdziwie mistrzowska interpretacja wielkiego dzielą muzyki orkiestrowej. Dyrygent Piotr Borkowski i jego zespół czarowali; publiczność była pod wrażeniem i obdarowała wykonawców owacjami na stojąco.”
NAGRANIA
MATERIAŁY REKLAMOWE
Under construction
